Mianem Żołnierzy Wyklętych określa się żołnierzy polskiego podziemia, którzy podczas 5-letniej okupacji nazistowskiej walczyli dzielnie o wolność Polski, a w 1945 roku nie złożyli broni i dalej stawiali opór okupacji radzieckiej. Żołnierze ci nie złożyli broni i pozostali w lasach na swoich dawnych stanowiskach partyzanckich, by walczyć z wprowadzanym siłą komunizmem i bronić ludności m.in. przed UB i NKWD.

Większość Żołnierzy Wyklętych zginęła na krótko po wojnie. Byli oni systematycznie łapani przez stalinowskich szpiegów, którzy przenikali do szeregów dawnych działaczy polskiego podziemia. Żołnierze Wyklęci wpadli także w pułapkę obiecanej amnestii, na mocy której mieli oni odzyskać pełnię praw obywatelskich i możliwość normalnego życia w zamian za ujawnienie swojej tożsamości. Jak się okazało, większość żołnierzy, która przystała na to rozwiązanie, została „osądzona” w niesprawiedliwych procesach i skazana na śmierć. Na tym jednak nie poprzestano; komunistyczne władze nadal ścigały dawnych członków AK i innych organizacji. Za koniec oporu Żołnierzy Wyklętych uznaje się dzień 21 października 1963 roku, kiedy to w Majdanie Kozic Górnych zastrzelono sierżanta Józefa Franczaka ps. „Lalek”.

W Dniu Pamięci Żołnierzy Wyklętych w naszej szkole wystawiono tablicę upamietniającą ich bohaterstwo. Znalazły sie na niej postacie szczególnie zasłużone w walce z komunistycznym zniewoleniem.